İki gün önce büyük bir sürprizle karşımda buldum onu, öyle küçük öyle tatlıydı ki, görür görmez vuruldum. Yanına yaklaştığımızda korkudan titriyordu, hiç konuşmadı yemek yemedi ve su içmedi:( Yeni evine alışana kadar böyle davranırmış. Neyse ki dün yemek yemeye başladı su da içti, hala çok az ötüyor hatta hiç denecek kadar az, kafesinde hiç kımıldamadan duruyor, herkes ona yabancı, belli ki arkadaşlarını, kardeşlerini özlemiş. Onu kendime benzetiyorum, ben alıştım o da alışacak. İyi ki geldi. İyi ki var. Şimdiye kadar aldığım en özel hediye..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder