Herkese selamlar, yine dünyanın geri kalanına kızdığım bir gündeyim:) Hala da gülebiliyorum, neden mi çünkü eternal optimist dediğimiz o gruptanım. Canım da sıkılsa çok moralim de bozulsa bir şekilde kendi kendimi iyileştirebiliyorum. Ama toplumun biz optimistlere yüklediği ağırlık fazla geliyor kimi zaman. Her zaman etrafa neşe saçmak zorundayız nitekim, yüzümüzü asamayız, hemen farkedilir, "ay seni hiç böyle görmemiştim" replikleri duyulur peşi sıra. Neden? Ben insan değil miyim? benim de moralimi bozacak şeyler olabilir, ben de triplere girmek isteyebilirim veya depresyon takılmak arabesk dinlemek isteyebilirim-bu fazla oldu dimi:) Yani durum böyle, palyaçolar gibiyiz aslında güleriz güldürürüz, neşe saçarız etrafa fakat kimse bizimle üzülmek istemez. Yine de işin sonunda optimist olmanın verdiği güçle insanları gülümsetiyor olabildiğim için kendimi mutlu hissediyorum. Dedim ya ben eternal optimistim kolay kolay üzülemem..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder